Powstanie judo w Bytomiu było dziełem przypadku lub inaczej zbiegu okoliczności. Do Bytomia sprowadził się Ś.P. Józef Wiśniewski, po zawarciu związku małżeńskiego z bytomianką, świeżo upieczoną absolwentką AWF-u, nauczycielką w Zespole Szkół Gastronomicznych w Bytomiu. To właśnie Józef Wiśniewski uprawiający tę mało znaną dyscyplinę sportu w Polsce, a zupełnie nie znaną w Bytomiu podjął się jej tworzenia. Propozycję tworzenia sekcji judo złożył mu w 1965 roku Jerzy Duryński ówczesny Prezes TKKF „Orzeł” przy KWK „Dymitrów”. Propozycja ta oprócz dobrych intencji nie wniosła niczego więcej. Nie było miejsca do treningów, maty do judo, kimon, pieniędzy i uprawiającej judo młodzieży. Józef Wiśniewski podjął jednak wyzwanie.
Nie mając w judo zawodniczych sukcesów, chciał jako trener dorównać swej żonie, będącej akademicką wicemistrzynią Świata i wicemistrzynią Polski w lekkoatletyce. Wykorzystując salę gimnastyczną w której uczyła Żona, sześć wypożyczonych materacy gimnastycznych i stare owerole zamiast kimon, ruszył z zapałem do pracy. Dokonał naboru chętnej młodzieży i 10.01.1966 rozpoczął pierwsze zajęcia. W szeregu adeptów na pierwszej zbiórce stał Zenon Mościński, późniejszy zawodnik, członek Kadry Narodowej, następnie trener do chwili obecnej. Wśród pierwszych zawodników znalazł się przybyły z Pałacu Młodzieży Katowice Ryszard Hara z 3 Kyu.
Ambicją i wytężoną pracą założyciel i wówczas trener bytomskiego judo Józef Wiśniewski zaczął zmierzać do celu, a celem był rozwój judo w Bytomiu i sportowe osiągnięcia.
Z każdym rokiem judo w Bytomiu zyskało na popularności. Trener Józef Wiśniewski zdobywał młodzież, coraz lepsze wyniki i coraz lepsze warunki treningowe.
Bytomskie judo rozpoczęło swoje treningi w styczniu 1966 roku w Zespole Szkół Gastronomicznych, by przez II L.O i Szkołę Podstawową nr 51 dotrzeć do stałego obiektu jakim we wrześniu 1969 stała się część baraku w tzw. Domu Sportowca Kopalni Dymitrów przy ul. Łużyckiej. To miejsce stało się trwałym specjalistycznym obiektem judo do dziś, znacznie rozbudowanym i zmodernizowanym. Dobrym startem dla bytomskiego judo była przynależność do TKKF Orzeł przy KWK Dymitrów od 1.01.1966 do 31.12.1968.
Decyzją Walnego Zebrania GKS Czarni Bytom w grudniu 1968 od 1.01.1969 judo stało się sekcją tego klubu.
Kierownikiem sekcji został Konrad Skop. Założycielem bytomskiego judo był Józef Wiśniewski ale podwaliny rozwoju wraz z nim tworzyli później zawodnicy, młodzi trenerzy, działacze klubu i sportowe wydarzenia.
Zapisy do judo i pierwsze zajęcia zaczęły przyciągać coraz więcej młodzieży. wśród pierwszych 68 adeptów rozpoczynających w styczniu 1966 roku treningi prowadzone przez trenera Józefa wiśniewskiego znaleźli się między innymi: Zenon Mościński, Ryszard Hara, Jan Kisiel i Michał Zrobczyński, medaliści pierwszych zawodów Mistrzostw Śląska Juniorów. Do nich dołączali kolejno: Zdzisław Picz, Piotr Skwara, Wiktor Śliwiński, Jan Tworogal, Witold Kulesza, Marian Podgórski, Ryszard Strzelczyk i inni.
Przybyli rówież chętni młodzi zawodnicy z pobliskich klubów Pałacu Młodzieży Katowice, TKKF Huty Batory i Gwardii Katowice: Eugeniusz Krupa, Jerzy Wrazidło, Klaus Geldner i Faustyn Jończyk. Sukcesywnie szkoleni byli młodzi i uzupełniali klubowy zespół: Krzysztof Nowak, Leszek Wiśniewski, Józef Mrozek, Grzegorz Ochabski, Piotr Nawrat, Tadeusz Jata, Andrzej Wienc i inni.
To z nich trener Józef Wiśniewski zbudował pierwszy zespół, który zaczął odnosić pierwsze sukcesy.
Do Kadry Narodowej awansowali: Zenon Mościński i Zdzisław Picz. Pierwszym złotym medalistą Mistrzostw Polski Młodzików został Andrzej Wienc, pierwszym wicemistrzem Polski Juniorów Grzegorz Ochabski a pierwszym medalistą Mistrzostw Polski Młodzieży Zdzisław Picz.
Na Ogólnopolskich Turniejach miejsca medalowe i punktowane zajmowali: Zenon Mościński, Zdzisław Picz, Piotr Skwara, Witold Kulesza, Marian Podgórski, Ryszard Strzelczyk, Krzysztof Nowak, Józef Mrozek, Leszek Wiśniewski.
Pierwszym drużynowym sukcesem klubu było zdobycie III-go miejsca w Pucharze Polski w 1971 roku.
Pierwszym trenerem klubu był Józef Wiśniewski, który pełnił funkcję trenera I drużyny a jednocześnie trenera koordynatora w latach 1966-1992. Dynamicznie rozwijająca się sekcja judo potrzebowała coraz więcej szkoleniowców.
W pierwszym okresie działalności pomagali w szkoleniu: Klaus Geldner, Ryszard Hara i Jerzy Wrazidło.
Pierwszym trenerem juniorów był Eugeniusz Krupa. Kiedy wychowankowie trenera Józefa Wiśniewskiego dojrzeli do roli szkoleniowców im zaczął powierzać prowadzenie młodzieży.
Opracowany nowy schemat szkolenia, podzielił dzieci i młodzież na 5 konkurujących grup szkoleniowych które prowadzili: Jan Tworogal, Wiktor Śliwiński, Zdzisław Picz, Witold Kulesza a po czasie również Leszek Wiśniewski. Kolejnym trenerem juniorów był Piotr Skwara. U schyłku sportowej kariery prowadzenie juniorów objął na długie lata Zenon Mościński. Ta duża grupa młodych szkoleniowców- wychowanków klubu dała podwaliny postępu i dalszego rozwoju. Pod opieką niektórych z nich znalazł się jako dziecko, młodzik a następnie junior, młodszy dwukrotny mistrz olimpijski Waldemar Legień trenujący u Jana Tworgala, Piotra Skwary i Zenona Mościńskiego. Zenon Mościński jako trener juniorów wychował całą plejadę młodych, zdolnych zawodników, medalistów Mistrzostw Polski Juniorów -późniejszych reprezentantów Polski.
Po latach tworzenia(1966-1971) nastąpił dalszy rozwój. Nowi zawodnicy, wzrost wyników, poprawa bazy treningowej. Trzy lata dobrej działalności w GKS „Czarni” Bytom(1968-1971) zyskała dla judo przychylność i uznanie Władz Klubu oraz patronackiego Zakładu Kopalni Dymitrów i znaczną poprawę warunków.
W latach 1972-1979 zawodników, którzy przecierali szlak na matach polskiego judo (Mościński, Picz, Kulesza, Podgórski, Strzelczyk, Wiśniewski, Nowak, Mrozek) sukcesywnie uzupełniali bądź wymieniali nowi wychowankowie Klubu i pozyskiwani zawodnicy z innych klubów m.in. Klimek, Leśniewski, Koralewski z GKS Wodzisław Śląski, Kruszena, Jagla, Wrona ze Stali Zabrze, Kuleszewicz z Gwardii Opole, a później: Ciemała z GKS Jastrzębie, Targosz, Miśkiewicz z Płomienia Milowice, Kłobukowski, Tomecki z Pałacu Młodzieży Katowice, Klimek ze Startu Częstochowa i Donat z ROW Rybnik.
Wielu z nich walczyło w II-go ligowym zespole Czarnych, który w 1977 roku awansował do I Ligi. Dobra praca z młodzieżą pod wodzą trenera juniorów Zenona Mościńskiego dała całą plejadę młodych zdolnych zawodników. Medaliści Indywidualnych i Drużynowych Mistrzostw Polski Juniorów młodszych i Juniorów m. in. Czekaj, Wicher, Stawski, Knapik, Bocheński, Legień, Szafosz, Pisko, Chmielewski, Bombolewski, Niedomagała, Maciążka i wielu innych wychowanków było nadzieją i przyszłością klubu.
Trenerem I drużyny był nadal Józef Wiśniewski, kierownikiem sekcji Jerzy Zamysłowski, masażystą Zygmunt Kurpas. Judo zdobyło drugą połowę budynku Domu Sportowca a kolejnym wydarzeniem była adaptacja piwnic na szatnie, natryski, saunę i klubową kawiarenkę, dzięki pomocy KWK Dymitrów. W tych latach na hali GKS Szombierki rozgrywano corocznie tradycyjny turniej o Złoty Kilof Górniczy, którego pierwsza edycja odbyła się w 1971 roku.
Lata 1979-1982 stały się okresem budowy podstaw do wielkich sukcesów. Decyzja trenera Józefa Wiśniewskiego o wsparciu jego warsztatu szkoleniowego przez sprowadzenie doświadczonego trenera i kolegi z ROW Rybnik Ryszarda Rejdycha okazała się słuszna. Józef Wiśniewski i Ryszard Rejdych stworzyli doskonały trenerski duet. Do dyspozycji mieli wielu zawodników, starych którzy jeszcze potrafili osiągnąć niezłe wyniki i młodych, bardzo obiecujących. Starsi Kuleszewicz, Kulesza, Kruszena, Klimek uzupełnieni doświadczonymi Zorychtą i Żołądkiem z ROW Rybnik oraz młodzi wychowankowie Legień, Sadowski, Stawski, Czekaj, Bocheński, Szafosz, Dolężych uzupełniani przybyłymi z Startu Częstochowa Pitułą i z ROW Rybnik Donatem stanowili coraz silniejszy zespół.
Nastąpiła ogromna progresja wyników indywidualnych i zespołowych. Pierwszy medal Mistrzostw Polski dla Czarnych zdobył Marian Donat, zdobył również V miejsce na Mistrzostwach Europy Wiedeń 80 i był pierwszym olimpijczykiem Czarnych na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie. Andrzej Kruszena został pierwszym złotym medalistą Mistrzostw Polski. Paweł Klimek zdobył VII miejsce na Mistrzostwach Europy Debrecenn 81. Jednak sukcesem największej nadziei było zdobycie przez Waldemara Legienia tytułu Mistrza Europy Juniorów San Marino 81 i brązu Tivgoviste 82. Henryk Stawski zajął w San Marino VII miejsce. Drużyna Czarnych Bytom weszła na stałe do czołówki krajowej rywalizacji zdobywając w latach 1981-82 IV miejsce w rywalizacji krajowej. W czerwcu 1982 Czarnych opuszcza trener Ryszard Rejdych powracając do ROW Rybnik.
Lata 1983-1992 to najwspanialsze lata sukcesów. Olimpijskie złoto Waldemara Legienia Seul 88 i Barcelona 92 stały się największym światowym osiągnięciem tego zawodnika a jednoczesnie klubu. Sześć medali zdobytych przez Waldemara Legienia na Mistrzostwach Świata i Europy były dopełnieniem wspaniałych rezultatów. Czarni zostali drużynowym wicemistrzem Polski i w 1983 roku po raz pierwszy zdobyli 6 medali w Indywidualnych Mistrzostwach Polski. Pasmo medalowych sukcesów indywidualnych i zespołowych kontynuowali w Mistrzostwach Polski w latach następnych. Wielu zawodników awansowało do Kadry Narodowej i Olimpijskiej. Zbigniew Szafosz, Piotr Bocheński, Marek Pituła, Henryk Stawski, Piotr Sadowski, Wiesław Czekaj, Andrzej Kruszena, Paweł Klimek, Marian Donat na czele z liderem Waldemarem Legieniem stanowili bardzo silny zespół stając się niemal etatowym Mistrzem Polski zdobywając ten tytuł poraz pierwszy w 1984 roku. Reprezentanci Czarnych występują w tych latach licznie na Mistrzostwach Świata i Europy.
W roku 1985 Czarni poraz pierwszy w Polsce jako zespół klubowy reprezentują Polskę w Klubowym Pucharze Europy, kontynuując występy te w latach następnych. Silną drużynę uzupełniają młodzi wychowankowie klubu Wieczorek, Barszcz, Dolezych, Brzezina i zawodnicy pozyskani Kender, Kotliński z AZS Gliwice, Rak z Błękitnych Tarnów. Pierwszym trenerem jest nadal Józef Wiśniewski. Kończąc karierę zawodnicy stają się jego asystentami. Najpierw Marian Donat a następnie Wiesław Czekaj i Zenon Mościński nadal szkolił juniorów. W latach tych kierownikami sekcji byli najpierw Witold Kulesza a następnie Krzysztof Gajos. Narybek szkolą młodzi trenerzy m. in. Andrzej Knapik i najbardziej lubiany przez dzieci, wcześnie kończący sportową karierę Piotr Wicher. Świetny zespół uzupełnia wspaniały lekarz dr Jan Nowicki.
Rok 1992 to rok szczególnych wydarzeń: Drugi złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie zdobywa Waldemar Legień następuje kolejny etap rozbudowy obiektu i 07.11.1992 roku odbywa się uroczyste otwarcie nowej hali judo, ale kluczowym wydarzeniem tej uroczystości jest pożegnanie Waldemara Legienia kończącego zawodniczą karierę. Podczas tej wspaniałej ceremoni żegnany jest również trener Józef Wiśniewski, który podjął samodzielną decyzję o zakończeniu pracy trenerskie po 27 latach pełnienia funkcji pierwszego trenera. Masażystą w klubie jest Piotr Dybul.
Rok 1993 jest początkiem nowej ery Czarnych.Wielu dobrych zawodników sukcesywnie kończy zawodniczą karierę. Pierwszym trenerem zostaje Waldemar Legień nie mając już do dyspozycji zbyt wielu dobrych zawodników. Po roku pracy i 22 latach przynależności do Czarnych Waldemar Legień rezygnuje z funkcji trenera i podejmuje kontrakt trenerski w Francji. Intensywnie trenująca młodzież Czarnych jest wielką nadzieją klubu jednak nie na najbliższą przyszłość. Młodzi trenowani przez trenera Mościńskiego są zapowiedzią przyszłych sukcesów m . in. Matyjaszek, Krawczyk, Misztal, Oaddovrach, Jabłoński, Skulte, Golus i inni.
Medalowe sukcesy Matyjaszka, Krawczyka, Golusa, i pozyskanego Zimoląga na Mistrzostwach Świata i Europy juniorów to nowa era sukcesów Czarnych.Klubowy zespół uzupełniają: Cyran z Startu Częstochowa, Michałek z Piasta Cieszyn, Wojnarowicz z PKS Katowice oraz Zimoląg i Klonek z Budowlanych Sosnowiec. zaczyna się tworzyć mocny klubowy zespół, który wraca na tron Mistrza Polski i kontynuuje sportowe tradycje drużyny Legienia. Na indywidualnych Mistrzostwach Polski ponownie padają medalowe rekordy Czarnych, drużyna na wiele lat odzyskuje Mistrzowskie tytuły. Od 10 lat nieśmiało rozpoczyna się działalność kobiecego judo Czarnych. Pierwsza wychowanka trenera Mościńskiego Anna Socha zdobywa Tytuł mistrzyni Polski.
W jej ślady, po latach idą wspaniałe siostry Raińczyk Magdalena, Paulina i Weronika, wszystkie zdobywczynie brązowych medali Mistrzostw Europy. Trenerem I drużyny jest Marek Pituła, Zenon Mościński obejmuje funkcję trenera koordynatora. Kierownikiem Klubu jest Piotr Wicher. W 1994 roku Józef Wiśniewski zostaje Prezesem Polskiego Związku Judo. Od 1991 roku etatowo o finanse klubu dba niezastąpiony księgowy Jan Kopiec, który wcześniej był działaczem niemal od początku istnienia Czarnych.
Czarni nadal są potęgą polskiego judo, oczekując z nadzieją na następcę mistrza Waldemara Legienia.